The Dark Tower: The Little Sisters of Eluria #4
|
||
Plansze |
||
Recenzja |
||
| Omawianie przedostatniego zeszytu serii „Little Sisters of Eluria” wypada zacząć od okładki, gdyż jest ona dość charakterystyczna. Pierwsze wrażenie zrobiła na mnie raczej negatywne – surowa, z pozoru niedokończona, przedstawiająca wyciętego potworka na białym, niekompletnym tle. Dopiero po krótkim obcowaniu z komiksem stwierdziłem, że okładka w pewnym sensie… hipnotyzuje. Ta surowość sprawia, że podkreślony został kontrast między szpitalną bielą szat, a potwornością skrytą w ich wnętrzu. Muszę przyznać, że ostatecznie więcej czasu poświęciłem na oglądanie okładki niż na lekturę całego wnętrza.
Sama zawartość komiksu… dla mnie jest idealnym przykładem na to, że „Siostrzyczki z Elurii” nie są dobrym materiałem wyjściowym na tak długą historię w obrazkach. Komiks jest za bardzo rozciągnięty przez co trochę nudny i po miesiącu od lektury ja nie pamiętałem z niego prawie nic. Jak dla mnie rozdziały tej serii zlewają się w jeden twór i tak jak potrafię podać wiele charakterystycznych scen z konkretnych komiksów sprzed kilku lat, tak obecna seria jest jednym zlepkiem, który mogę co najwyżej podzielić na bloki miasto-szpital-miasto-szpital, odpowiadające kolejnym zeszytom. Tradycyjnie mógłbym napisać, że rysunki są świetne… ale co z tego skoro od kilku miesięcy dostajemy w zasadzie trzy różne sceny przedstawione pod różnymi kątami. Zeszyt narysowany jest bardzo dobrze, ale tak naprawdę jedyne co serwują nam twórcy to kombinacje szpital-Roland-Siostrzyczki, ze zmiennym naciskiem na Rolanda i Siostrzyczki. Na plus trzeba zaliczyć, że twórcy naprawdę zrobili co mogli by całą serię zróżnicować w granicach możliwości i poszczególne zeszyty przeplatają się tak, że ani razu nie dostajemy pod rząd dwóch części z tym samym głównym miejscem akcji, co nie zmienia faktu, że dla mnie zeszyt #2 od #4 wizualnie nie odróżnia się niczym i nawet na świeżo po lekturze ciężko jest mi wskazać jakieś cechy charakterystyczne tych dwóch odsłon. Liczę natomiast, że zamykający zeszyt wprowadzi coś nowego do tej serii i możę sprawi, że na całość spojrzę nieco lepiej. Póki co zwyczajnie męczy mnie czekanie miesiąc na kolejny zeszyt, w którym bohater niemalże od początku serii jest przykuty do łóżka, a głównym miejscem akcji jest namiot. Tego najzwyczajniej nie da się przedstawić w tak długim komiksie w ciekawy sposób. O dodatkach wypada jedynie wspomnieć, że prezentują stały poziom do jakiego przyzwyczaili nas twórcy na tym etapie serii. W komiksie czeka na nas druga część opowiadania Robin Furth pt. 'The Dark Bells’ oraz szkicowana wersja okładki, która także robi niezłe wrażenie. I na koniec wypada jeszcze wyraźnie napisać: choć wydźwięk tej recenzji może być bardzo negatywny to 'Siostrzyczki z Elurii’ są w zasadzie pod każdym względem komiksem poprawnym. Zawierają świetne ilustracje, a scenariusz jest zróżnicowany nawet bardziej niż pozwalał na to materiał wyjściowy. Powyższe marudzenie to moja subiektywna opinia. Uważam, że komiks powinien być skrócony przynajmniej do czterech, a może nawet trzech zeszytów, a wydanie albumowe uzupełnione jakąś mikroskopijną 2-zeszytową historią lub dwoma one-shotami. Może gdybym przeczytał całość na raz to inaczej odebrałbym tę opowieść, ale prawie półroczna przygoda i comiesięczne śledzenie kolejnych rozdziałów, zwyczajnie mnie zmęczyło. Gdyby to nocny pisał tę recenzję to zamiast bloku tekstu pełnego marudzenia byłaby pieśń pochwalna i końcowe 10/10. Najlepiej zrobicie jeśli sami przekonacie się co ma Wam do zaoferowania ten rozdział komiksowej 'Mrocznej Wieży’. Autor: Mando |
